اختلال اضطراب اجتماعیچیست؟
اختلال اضطراب اجتماعی(SAD) از هر 3 نوجوان بین 13 تا 18 سال، 1 نفر را تحت تأثیر قرار می‌دهد. امروزه بیش از 19 میلیون نفر در سراسر آمریکا از اختلال اضطراب اجتماعی(SAD) رنج می‌برند، از جمله تعداد قابل توجهی از بزرگسالان جوان. این اختلال شایع‌ترین اختلال اضطراب و سومین اختلال سلامت روان شایع در کشور است. اختلال اضطراب اجتماعی، که با نام فوبیای اجتماعی نیز شناخته می‌شود، با ترس مداوم و فراگیر از تعامل اجتماعی و/یا موقعیت‌هایی که ممکن است در آنها خجالت‌زده شوید، مشخص می‌شود.
اگرچه تجربه مقداری اضطراب در موقعیت‌های اجتماعی جدید رایج است، اما افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعیدر تعاملات اجتماعی روزمره احساس خودآگاهی شدید، پریشانی و ترس از قضاوت شدن دارند. اختلال اضطراب اجتماعی مانع از داشتن روابط و تعاملات عادی افراد می‌شود. همچنین می‌تواند بر فعالیت‌های روزمره عادی تأثیر منفی بگذارد. علاوه بر این، افرادی که از اختلال اضطراب اجتماعی رنج می‌برند، اغلب نگرانی شدیدی در مورد موقعیت‌های اجتماعی پیش رو دارند (که باعث پریشانی روزها یا حتی هفته‌ها قبل می‌شود).
افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعیاغلب از تعاملات اجتماعی به طور کلی اجتناب می‌کنند. این امر منجر به کاهش روابط، کناره‌گیری و انزوای کلی می‌شود. مانند بسیاری از اختلالات اضطرابی دیگر، افراد مبتلا به SAD ممکن است متوجه شوند و تصدیق کنند که اضطراب آنها اغلب غیرمنطقی یا بی‌مورد است، اما همچنان خود را در چرخه اضطراب و ترس از تحقیر یا خجالت اجتماعی گرفتار بیابند. علائم جسمی‌شدید، مانند حالت تهوع، لرزش، تعریق یا سرخ شدن، ممکن است حتی در موقعیت‌های اجتماعی «عادی» روزمره نیز در مبتلایان رخ دهد.
چگونه بفهمم نوجوانم اضطراب اجتماعیدارد؟
اگر شما پدر یا مادر هستید، احتمالاً امیدوارید فرزندتان با اعتماد به نفس و راحتی در پوست خود بزرگ شود. این ویژگی‌ها از حیاتی‌ترین ویژگی‌ها برای رشد اجتماعی و در نتیجه دستیابی به یک حس کلی رفاه هستند. متأسفانه، بسیاری از کودکان در بزرگسالی به نوجوانانی با اضطراب اجتماعیتبدیل می‌شوند. این می‌تواند به دلایل مختلفی اتفاق بیفتد و ممکن است عوامل متعددی در اضطراب اجتماعی یک نوجوان نقش داشته باشند.
عوامل خطر
همانند اکثر اختلالات سلامت روان، اختلال اضطراب اجتماعیبه یک علت واحد نسبت داده نمی‌شود. با این وجود، عوامل خاصی می‌توانند احتمال ابتلا به SAD را در فرد افزایش دهند، از جمله ژنتیک، شیمی‌مغز و/یا تروما. این بدان معناست که افرادی که سابقه خانوادگی درجه یک، عدم تعادل شیمیایی در مغز دارند یا استرس یا ترومای طولانی مدت را تجربه کرده‌اند، ممکن است خطر بیشتری برای تشخیص اختلال اضطراب اجتماعی داشته باشند.
اختلال اضطراب اجتماعیمعمولاً در نوجوانی بروز می‌کند و به دلیل این روند، متخصصان سلامت روان عوامل خطر دیگری را برای این جمعیت جوان‌تر بررسی کرده‌اند.
- رفتار - کودکی که ذاتاً خجالتی، گوشه‌گیر و/یا نگران امتحان کردن چیزهای جدید است، ممکن است با ورود به دوران نوجوانی و جوانی در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به اختلال اضطراب اجتماعیباشد.
- مشکلات سلامتی یا جسمی - اگر نوجوانی هر نوع مشکل سلامتی یا جسمی‌داشته باشد که برای دیگران قابل توجه باشد (مانند بدشکلی جسمی، جای زخم بزرگ، خال مادرزادی و غیره)، ممکن است بیشتر مستعد ابتلا به اضطراب اجتماعیباشد.
- مشکلات گفتاری - داشتن لکنت زبان می‌تواند به دلایل زیادی چالش برانگیز باشد و می‌تواند بر اعتماد به نفس و عزت نفس فرد تأثیر منفی بگذارد. این امر به ویژه در مورد نوجوانان صادق است. عزت نفس پایین اغلب بر تمایل نوجوان برای حضور در موقعیت‌های اجتماعی تأثیر می‌گذارد. متأسفانه، هر چه یک نوجوان (یا هر کسی) زمان بیشتری را تنها و منزوی بگذراند، برقراری مجدد ارتباط با دیگران دشوارتر می‌شود.
- مورد آزار و اذیت قرار گرفتن - متأسفانه، آزار و اذیت در مدارس و اینترنت بسیار رایج است. مورد آزار و اذیت قرار گرفتن می‌تواند بر بسیاری از جنبه‌های زندگی یک فرد، از جمله روابط اجتماعی، تأثیر بگذارد.
- سبک فرزندپروری - برخی از متخصصان پزشکی و سلامت روان، بروز اختلال اضطراب اجتماعیدر نوجوانان را به سبک‌های فرزندپروری نسبت می‌دهند. تحقیقات زیادی نشان می‌دهد که بین سبک‌های فرزندپروری بیش از حد محافظت‌کننده و اختلال اضطراب اجتماعیدر کودک، همبستگی قوی وجود دارد. این می‌تواند به این دلیل باشد که سبک‌های فرزندپروری بیش از حد محافظت‌کننده ممکن است کودکان را از تجربه سطح سالمی‌از تعامل اجتماعی باز دارد و در نتیجه، فرصت یادگیری مهارت‌های اجتماعی لازم را از آنها سلب کند.