به طور کلی، یک کودک نباید تشخیص اختلال کمبود توجه/بیش فعالیرا دریافت کند، مگر اینکه علائم اصلی ADHD در اوایل زندگی - قبل از 12 سالگی - شروع شود و مشکلات قابل توجهی را در خانه و مدرسه به طور مداوم ایجاد کند.
آزمایش خاصی برای ADHD وجود ندارد ، اما تشخیص احتمالاً شامل موارد زیر است:
- معاینه پزشکی، برای کمک به رد سایر علل احتمالی علائم
- جمع آوری اطلاعات، مانند هر گونه مسائل پزشکی فعلی، سابقه پزشکی شخصی و خانوادگی، و سوابق مدرسه
- مصاحبه یا پرسشنامه برای اعضای خانواده، معلمان فرزندتان یا سایر افرادی که کودک شما را به خوبی می‌شناسند، مانند پرستاران، پرستاران کودک و مربیان.
- معیارهای ADHD از راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی DSM-5 ، منتشر شده توسط انجمن روانپزشکی آمریکا
- مقیاس‌های رتبه بندی ADHD برای کمک به جمع آوری و ارزیابی اطلاعات در مورد فرزند شما
تشخیص ADHD در کودکان خردسال
اگرچه گاهی اوقات علائم ADHD می‌تواند در کودکان پیش دبستانی یا حتی کودکان کوچکتر ظاهر شود، تشخیص این اختلال در کودکان بسیار کوچک دشوار است. این به این دلیل است که مشکلات رشدی مانند تاخیر زبان را می‌توان با ADHD اشتباه گرفت .
بنابراین، کودکانی که در سنین پیش دبستانی یا کمتر مشکوک به ADHD هستند، بیشتر به ارزیابی توسط یک متخصص، مانند روانشناس یا روانپزشک، آسیب شناس گفتار، یا متخصص اطفال نیاز دارند.
سایر شرایطی که شبیه ADHD هستند
تعدادی از شرایط پزشکی یا درمان آنها ممکن است علائم و نشانه‌هایی مشابه علائم ADHD ایجاد کند . مثالها عبارتند از:
- مشکلات یادگیری یا زبان
- اختلالات خلقی مانند افسردگی یا اضطراب
- اختلالات تشنجی
- مشکلات بینایی یا شنوایی
- اختلال طیف اوتیسم
- مشکلات پزشکی یا داروهایی که بر تفکر یا رفتار تأثیر می‌گذارد
- اختلالات خواب
- آسیب مغزی
درمان
درمان‌های استاندارد ADHD در کودکان شامل داروها، رفتار درمانی، مشاوره و خدمات آموزشی است. این درمان‌ها می‌توانند بسیاری از علائم ADHD را تسکین دهند ، اما آن را درمان نمی‌کنند. ممکن است مدتی طول بکشد تا مشخص شود چه چیزی برای فرزند شما بهتر است.
داروهای محرک
در حال حاضر، داروهای محرک (محرک‌های روانی) رایج‌ترین داروهایی هستند که برای ADHD تجویز می‌شوند . به نظر می‌رسد محرک‌ها سطوح مواد شیمیایی مغز به نام انتقال دهنده‌های عصبی را تقویت و متعادل می‌کنند. این داروها به بهبود علائم و نشانه‌های بی‌توجهی و بیش‌فعالی کمک می‌کنند - گاهی اوقات به طور موثر در مدت زمان کوتاهی.
مثالها عبارتند از:
- آمفتامین‌ها اینها عبارتند از دکستروآمفتامین (دکسدرین)، دکستروآمفتامین-آمفتامین (Adderall XR، Mydayis) و لیسدگزامفتامین (Vyvanse).
- متیل فنیدیت‌ها اینها عبارتند از متیل فنیدات (کنسرتا، ریتالین، دیگران) و دکس متیل فنیدات (فوکالین).
داروهای محرک در اشکال کوتاه اثر و طولانی اثر در دسترس هستند. یک چسب طولانی اثر متیل فنیدات (Daytrana) موجود است که می‌توان آن را روی لگن قرار داد.
دوز مناسب از کودکی به کودک دیگر متفاوت است، بنابراین یافتن دوز صحیح ممکن است کمی‌طول بکشد. و در صورت بروز عوارض جانبی قابل توجه یا در زمان بلوغ کودک، ممکن است نیاز به تنظیم دوز داشته باشد. از پزشک خود در مورد عوارض جانبی احتمالی محرک‌ها بپرسید.
داروهای محرک و برخی خطرات سلامتی
برخی تحقیقات نشان می‌دهد که استفاده از داروهای محرک ADHD با مشکلات قلبی خاص ممکن است نگران کننده باشد و خطر برخی علائم روانپزشکی ممکن است هنگام استفاده از داروهای محرک افزایش یابد.
- مشکلات قلبی. داروهای محرک ممکن است باعث افزایش فشار خون یا ضربان قلب شوند، اما افزایش خطر عوارض جانبی جدی یا مرگ ناگهانی هنوز ثابت نشده است. با این حال، پزشک باید قبل از تجویز یک داروی محرک، کودک شما را از نظر هر گونه بیماری قلبی یا سابقه خانوادگی بیماری قلبی ارزیابی کند و کودک شما را در طول مصرف محرک تحت نظر داشته باشد.
- مشکلات روانی. داروهای محرک به ندرت ممکن است خطر بی قراری یا علائم روان پریشی یا شیدایی را با استفاده از داروهای محرک افزایش دهند. اگر فرزندتان در هنگام مصرف داروهای محرک، رفتارهای ناگهانی جدید یا بدتر شد یا چیزهایی را دید یا شنید که واقعی نیستند، فوراً با پزشک تماس بگیرید.